| کارل ساگان و همکاران دانشمند او پیش از این گمان می کردند که ما میراث ستارگانیم یا به بيان ديگر مولکول های پیچیده در اثر فعالیت های ستاره ای بوجود آمده اند ، عناصر مختلف در فعالیت های ستاره ای با هم ترکیب شده اند و سپس در پایان عمر یک ستاره در اثر انفجار ابرنواختری به بیرون پرتاب شده اند. اما مشاهدات جدید نشان می دهد که فرآیند تولید عناصر و مواد پیچیده ممکن است از راه دیگری غیر از انفجار ابرنواختری نیز صورت بگیرد ، مثلا سیاهچاله های ابرپرجرم و بسیار فعال که با نام کوزار شناخته می شوند و در ابتدای پیدایش جهان بوجود آمده اند ، می توانند منبع مناسبی باشند. مشاهدات جدید تلسکوپ فضایی اسپیتزر نظریه مذکور را تایید می کند.مطابق با نتایج بدست آمده غبار میان ستاره ای از کوزارها نیز به بیرون فوران می کند و این ذرات غبارگونه می توانند به ملکول های پیچیده تر و حتی حیاتی تغییر فرم بدهند. خورشید ما در منطقه ای از کهکشان راه شیری متولد شده که بقایای ستارگان مرده و بسیار پرجرمی در آن وجود داشته است ؛ هنگامی که این ستارگان ابرپرجرم در اثر انفجار ابرنواختری نابود می شوند ، ملکول های سنگین را بوجود می آورند و آنها را در فضای اطراف پرتاب می کنند. ملکول های سنگین در جهان امروز از این راه بوجود می آیند اما در هنگامی که هنوز ستارگان پرجرم متولد نشده بودند و هیچ انفجار ابرنواختری وجود نداشت ، این عناصر و مواد اولیه از کجا تامین می شدند؟ تحقیقاتی که به تازگی در دانشگاه منچستر انگلیس انجام شده ، نشان داده است که در جهان اولیه این ذرات غبار از سیاهچاله های ابرپرجم و بسیار فعال (کوازارها) تامین می شده. کوازارها سیاهچاله های بسیار گرسنه ، فعال ،پرجرم و پیر هستند که در اوایل شکل گیری جهان بوجود آمده اند و به واسطه روشنایي خیره کننده شان از فاصله بسیار دور و از مرزهای جهان قابل مشاهده اند ، این سیاهچاله ها آنقدر آشفته اند که میزان مواد بيرون ريخته شده آنها از میزان موادی که می بلعند بیشتر است. اسپیتزر نشان داده است که مواد خارج شده از این کوازارها شامل میزان بسیار زیادی از ذرات مولکولي پیچیده است. برای نمونه کوازاری که 8 بیلیون سال نوری از ما فاصله دارد ، مواردی چون عناصر تشکیل دهنده شیشه ، ماسه ، مرمر و حتی سنگ های قیمتی چون یاقوت سرخ و ابی را به بیرون پرتاب می کند. نکته غافلگیر کننده این است که موادی مانند ماسه یا بلور های سیلکاتی مدت زیادی در فضا دوام نمی آورند و تشعشعات ستاره ای مولکول هاي آنها را به حالت قبلی (حالت شیشه مانند ) باز می گرداند. با توجه به مشاهدات اسپیتزر مبنی بر وجود سیلکات های بلورین ، باید منبعی وجود داشته باشد که این سیلکات ها را با سرعتی بیش از سرعت نابودی توسط تشعشعات ، تولید کند و این منابع چیزی جز کوزارها نمی توانند باشند. آنچه مسلم است آن است که، ابرنواخترها و کوزارها هردو با هم باعث بوجود آمدن عناصر سنگین و ملکول های پیچیده در کهکشان ها شده اند. پس ما نه تنها میراث ستارگانیم بلکه میراث کوازارها نيز هستیم.
|
|||||||