| ممكن است يك بادبان خورشيدي كه مانند تار عنكبوت بافته و بصورت مثبت باردار شده بتواند با دفع يونهاي مثبت بادهاي خورشيدي كاوشگران آينده را در ميان فضا به جلو حركت بدهد. اين نوع بادبان جديد كه توسط گروهي از دانشمندان در فنلاند بافته شده شبيه تار عنكبوت است و بگونه اي طراحي شده تا بادهاي گاز بونيزه كه از خورشيد گسيل مي شوند را بدام انداخته و فضا پيما را به قلمروهاي بيرون از منظومه شمسي حمل كند. اين بادبان حتي به مدارگردها امكان مي دهد كه در ميان فضا به عقب و جلو تغيير موقعيت دهند. اين بادبان بجاي بدام انداختن نور خورشيد (كه در نوع ديگري از بادبانهاي خورشيدي از آن استفاده مي شود) از بادهاي خورشيدي استفاده خواهد كرد. بادهاي خورشيدي پلاسماهاي رقيقي از الكترونها و يونهاي مثبت هستند كه با سرعتهاي صدها كيلومتر در ثانيه از ميان منظومه شمسي به بيرون پرتاب مي شوند.  طراح اين بادبان جان هونين از موسسه هواشناسي هلسينكي است. كاوشگر سيمها را مانند قرقره آزاد مي كند و سپس بارهاي الكتريكي مثبت به درون آنها جريان داده مي شود كه يونهاي مثبت سنگين در بادهاي خورشيدي را دفع مي كنند. بدين ترتيب سيمها كه فقط چند ميكرون پهنا دارند نيروي نواره پلاسماي در حال عبور را لمس و مانند يك بادبان در فاصله چند متري كاوشگر عمل مي كنند. يكي از مشكلات براي اين طرح ريز شهابسنگهاي پر شتاب هستند كه در ميان فضاي بين سياره اي حركت مي كنند و ممكن است باعث پاره شدن رشته هاي فلزي شوند. دانشمندان با استفاده از چهار رشته سيم قسمتهاي اين بادبان را به هم بافتند. بدين شكل كه دو رشته موازي با فاصله چند سانتيمتر ازهم با استفاده از دو رشته ديگر كه بصورت ضربدري بين آنها عبور مي كند به يكديگر متصل و بافته شدند. جان هونين مي گويد كه گروه وي يك نمونه از اين سازه را در آزمايشگاه ساخته است. وي با استفاده از جوشكاري فراصوتي اين تارهاي عنكبوتي را به هم متصل كرد. نوارهاي دست دوز اين بادبان فقط سي سانتيمتر طول دارند كه قدم بعدي توليد ماشيني اين بخش از بادبان است. وي مي گويد براي يك ماموريت آزمايشي به ده كيلومتر از اين نواز نياز است كه نمي توان آن را دست دوز كرد. براي انجام يك ماموريت آزمايشي كه مطمئن شد آيا اين روش عملي است يا خير به هشت نوار حدودا يك كيلومتري نياز است تا يك سفينه كوچك حامل يك شتاب سنج را به دنبال خود بكشد. به دليل اينكه باد خورشيدي رقيق است ، اين بادبانهاي خورشيدي غول آسا فقط يك نيروي نسبتا ملايم را احساس مي كنند. اما طي يك سال براي پيش رانش يك بار 200 كيلوئي تا سرعت سي كيلومتر در ثانيه كافي خواهد بود. اين سامانه هزينه و تجهيزات لازم براي پيش رانش را كاهش خواهد داد و سوخت آن (بادهاي خورشيدي) هيچ وقت به اتمام نمي رسد.
|
|||||||